De training: Gedachten van een loper

Een liedje schiet door mijn hoofd. Die hit van Keane, somewhere only we know. Ik ken eigenlijk alleen het refrein: This could be the end of everything. So why don't we go, somewhere only we know, Somewhere only we know. Somewhere only we know? M'n gedachten dwalen af. Ik kijk eens achterom en zie de afstand die ik al heb afgelegd. 'Oh simple thing, where have you gone?' De eerste zin van het liedje schiet me weer te binnen. Zo ging het dus. Maar hoe gaat het verder. Weer alleen dat refrein. Verdomme zeg, heb ik niets beters in m'n hoofd dan dit? 'In de maneschijn, in de maneschijn, klom ik op het trappetje in het raamkozijn. Maar je waagt het niet, maar je waagt het niet. Zo doet de vogel en zo doet de... ' Ja, zo doet de wat? Ik heb geen idee. Niemand in de buurt die ik het kan vragen. Eenzaam ren ik over de lege vlakten achter Leeuwarden. Langs de Zwette, richting Reduzum en zo terug naar Wirdum om via de Griene Dyk terug te keren naar Goutum en dan binnendoor naar Techum. Het kinderliedje wil maar niet wijken en ik blijf maar worstelen met dat ene woord. Zo doet de wat? Ja, zo doet de wat? In gedachten verzonken vergeet ik m'n pijn. Nog twee kilometer en dan ben ik thuis. We zijn er bijna, we zijn er bijna, maar nog niet helemaal, helemaal. Een hongerklop slaat toe. Net voor ik in Techum ben. We zijn er bijna, maar nog niet helemaal.