Wednesday, June 09, 2010

Een zondagmiddag in Margraten

Het regent hard in Zuid-Limburg. De man voor ons heeft er geen last van. Die heeft alleen een t-shirt aan en z'n broek zakt zowat af. Hij heeft een nerveuze blik op z'n gezicht, kan niet stilzitten. Z'n zoontje zit naast hem. Die heeft wel een regenjas aan. De man wil graag vertellen waarom hij daar is en begint een gesprek. We zijn op het Amerikaanse ereveld in Margraten, bij de herdenking van de 8302 soldaten die daar begraven liggen. De man is zelf veteraan. Hij zat in Bosnië. Een paar maanden geleden knapte er wat. Hij ging helemaal door het lint en kon met moeite opgepakt worden. Het was het zoveelste incident. Hij zocht grenzen op door met iedereen te knokken.

Op het politiebureau werd duidelijk dat er iets niet klopte. Ze stuurden hem door naar een psychiater van het leger. Die zag wat er aan de hand was: PTSS, posttraumatisch stressstoornis. Hij lijdt aan angsten, opgedaan in Sarajevo. Daar reed hij rond als chauffeur van een geldauto. Meerdere malen is hij onder schot gehouden met automatische wapens. Hij kon er toen om lachen. Nam een biertje en ging verder. Na een paar jaar thuis ging het mis. Z'n vriendin was de klos en z'n zoontje begon 'm na te doen. Hij zag dat het anders moest en ging in therapie. Antidepressiva moet hij nu slikken. Het moet hem kalm houden.


De ceremonie begint. Een oud vrouwtje wil met haar rollator nog een plaatsje hebben. De veteraan staat op en helpt haar. Hij slaat een arm om haar schouders, helpt haar in een regenjas. Als dank krijgt hij een pepermuntje. Z'n zoontje een slok water.