Gedachten van een hardloper (2)

Het is alweer een tijdje geleden dat ik voor het laatst een bericht plaatste. Ik beloof geen beterschap, maar zal proberen wat vaker te updaten. Er valt genoeg te vertellen en er is meer dan genoeg om me boos over te maken. Niet in dit blogje. Dit gaat weer over hardlopen. Ik wil weer een marathon lopen, die van Rotterdam. En dus ging ik van start in Leeuwarden-Goutum-Leeuwarden, een wedstrijd over dertig kilometer.

Nerveus staat iedereen klaar. Het is prachtig weer. De temperatuur schommelt rond de 4 graden boven nul, er staat geen wind en de zon schijnt. Het is de eerste echte lange loop van het seizoen en de eerste die door kan gaan zonder ijs of sneeuw op het parcours. Ik ben op van de zenuwen. Twee weken eerder liep ik 'Groet uit Schoorl', ook een loop over dertig kilometer. Ik ging finaal kapot. Te weinig eten, te weinig drinken en nog teveel last van m'n gehavende kuit.

De dinsdag daarvoor was de boel vast komen te zitten. Lopen was bijna onmogelijk. Na wat lapmiddelen en een pijnlijke massage kon ik toch van start gaan. Ik heb maar één herinnering aan die loop: zwaar. En de omgeving was best mooi, geloof ik.

Dit moest anders om in Rotterdam een mooie prestatie te kunnen neerzetten. Ik heb rust genomen en me regelmatig laten behandelen aan m'n zwakke kuit. Met resultaat, want deze zondag sta ik helemaal op scherp. Ik weet dat ik nog niet klaar ben voor de marathon, maar...

Het startschot klinkt en ik druk m'n stopwatch in. De eerste kilometer rustig aan en dan tempo zoeken en vasthouden. Dat was de opdracht van de trainer. Ik neem mezelf voor op een kilometertijd van 5.15 te gaan lopen. Dat is 11,5 km per uur, een mooi marathontempo. 'Hoe doe je dat toch, dertig kilometer rennen? Wat een prestatie zeg...' Opmerkingen die ik veel te horen krijg. Al rennend valt het allemaal wel wat mee. Zo moeilijk is het niet. Je moet er de tijd voor nemen en veel trainen.

Het is veel knapper de discipline te vinden om te rennen als je geen zin hebt. Dus als er tien centimeter sneeuw ligt of als het hard regent met windkracht vijf tegen. Ik vraag me dan regelmatig af waarom ik het eigenlijk doe. Ik heb geen idee. Voor m'n dochtertje? Voor m'n lieve vriendin J.? Voor mezelf? Voor een betere wereld?

De eerste 10 kilometer komt ik door in 50,30. De twintig passeer ik in 1.41,56. Dit vasthouden en ik heb een ruim nieuw pr. Ik draai mee in een groepje van vier atleten uit de wedstrijdgroep van Lionitas. Zij trainen voor de marathon van Leeuwarden en moeten het rustig aan doen. Precies mijn tempo dus.
Hoe zat het ook alweer met m'n agenda voor deze week. Werken, naar het ziekenhuis voor een termijn echo, 's avonds baantraining, woensdag werken en 7 kilometer voluit en dan donderdag van Heerenveen naar Leeuwarden rennen, de langste duurloop in m'n voorbereiding.

Het kanaal over en hup de stad weer in. Op de weg staat het getal 28. Nog twee kilometer. M'n trainer fietst naast me. Ik zeg met een glimlach tegen hem dat het nog maar vijf rondjes op de baan is tot aan de finish. M'n benen lopen langzaam leeg maar het lukt me het strakke tempo vast te houden. Na 2.33,50 kom ik over de finish. Van te voren had ik afgesproken dat ik best een beetje moe mocht zijn en dat m'n hartslag gemiddeld rond de 150 moest liggen. Beide is gelukt, alhoewel ik dat eerste liever niet had. Eigenlijk voel ik me goed. M'n kuit heeft het goed gehouden en dus ben ik topfit aan het worden. Ik voel het aan m'n pols 's avonds in bed. Rond de 43 in rust. Dat is een goed teken.
Tevreden ga ik de nacht in, weer een dag dichterbij m'n einddoel.